De Maximale nacht van Zoelen: waar stilte sprak en licht verbond.

Wie had dat gedacht dat je hart op zondagochtend al voor 4:00 uur zo vol kon zijn? 

Terwijl de wereld nog sliep, kwamen in Zoelen honderden mensen in beweging. Niet omdat het moet, maar omdat het voelde als het enige juiste. Met lichtjes op hun kleding, hoop in hun ogen, tranen op de wangen en warmte in hun hart. Ze kwamen overal vandaan. Vanuit de omgeving maar ook ver daar buiten. Een ieder met een eigen reden. Ze liepen. In stilte, fluisterend of lekker kletsend. In verbondenheid. In liefde.

De Maximale nacht van Zoelen was meer dan een evenement. Het was een ervaring. Een beleving. Een collectieve omhelzing van verdriet, hoop en vooral kracht. 

Zonder onze vrijwilligers was dit niet mogelijk geweest. Mensen die hun zaterdagochtend, middag, avond, hun nacht en hun zondagochtend gaven. Die lachten, hielpen opbouwen, versieren. Koffie schonken, mensen opvingen, de weg veilig hielden voor de versnaperingen zorgden. En ga zo maar door! Die, zonder veel woorden, lieten zien dat liefde zich soms het mooist toont in kleine daden.

Ook de mensen van het dorpshuis, die hun deuren en harten openden, verdienen een diepe buiging van dankbaarheid. Wat een hartelijkheid, en wat een gastvrijheid. Om 2:00 uur in de nacht aan een heerlijk kop soep voor alle vrijwilligers die al of nog aanwezig waren is echt super lief.

We haalden samen een indrukwekkend bedrag op voor het Prinses Maxima Centrum. En de teller tikt nog steeds door. Dat bedrag dat we met trots delen, maar dat vooral symbool staat voor iets veel groters: voor verbinding, voor betrokkenheid, voor het diepgewortelde gevoel dat we samen echt iets kunnen betekenen.

We liepen met Roef in ons hart. Hij had erbij moeten zijn!  Zijn naam viel vaak, hij was overal. In de wind, in het licht, in de stilte. Zijn glimlach waaide met ons mee, onzichtbaar maar voelbaar. En we liepen voor Stijn, die dapper doorgaat. Die groeit en straalt en knokt met een kracht die we alleen maar kunnen bewonderen. 

En wij, als organisatie? Wij zijn trots. Overrompeld. Dankbaar. En misschien ook een beetje verlegen onder alle lieve woorden, kaartjes bloemen. Want we deden dit vanuit het hart. Niet voor de eer, maar uit liefde. Voor alle kinderen die dit zo nodig hebben. 

Was dit een mooi evenement, of is dit nog maar het begin?