Blog 15: Toch verbrand

Elk voorjaar begint het opnieuw voor mij. Denk aan je pet tijdens het lesgeven buiten. Smeer je goed in, want die vleespet is elk moment vuurrood. Dit voorjaar en deze start van de zomer heb ik mij nog geen één keer hoeven in te smeren en toch presteerde ik het om deze moesson te verbranden. Doodleuk bij iemand buiten zitten te vernikkelen, toch besluiten maar naar huis te gaan en dan opstaan en je kop verbranden aan die mini-heater. Hoe krijg je het voor elkaar.

Deze week verbrande er wel meer bij mij. Mijn bovenbenen wel te verstaan. Ik was in de veronderstelling dat ik wie dan ook in welke discipline dan ook, wel aan kon. Onverwoestbaar ben ik. Afgelopen zondag stond er een rondje van 70 KM op de planning. Peulenschil voor mij en dus besloot ik een uur eerder al op pad te gaan en toch maar aan de kilometers te komen die dag.
Na de groene en blauwe mountainbike route getracht te hebben in het wiel van grootheden te blijven hangen (wat redelijk lukte), was ik meer dan wie dan ook tevree over mijn presteren.
Maar de grootheden waren nog lang niet uitgeput. Boys, stuk groen en een lusje erbij. Twee bergen later met een gemiddeld stijgingspercentage van 0,8 meter verbrande de bovenbenen hun laatste beetje energie. Stagnatie tot gevolg en in een moment hing ik als ene laatste in de groep. We kunnen wel raden wie er achteraan hing. Die jongen van vorige week die niet meer zo zelfverzekerd over de baan heen ging. Ik moest mijn meerdere erkennen en deelde mede dat deze jongen heel gauw thuis moest zien te komen.
Eenmaal thuis werd ik toch nog even gebeld door de betrokken laatste van het peloton. Aangezien ik hem vorige week had afgestempeld als iets was hij wel bereid om het volgende blog te schrijven.
Dat de hele wereld aankunnen wordt beetje bij beetje minder en dat is misschien wel goed voor mij. Een stukje nederigheid werd zonder te praten op mij overgebracht. Klasse jongens, bedankt voor jullie kracht en het stukje vormgeven van mij.

Gisteren waren wij met het gehele team bij elkaar. De eerste zenuwen werden zichtbaar en besproken met elkaar. Welke tas moet ik nu mee en waar moet ik de fiets op dag 1 nu precies neerzetten. Wat bedoelen ze met dat EHBO kitje, heeft iedereen die nodig of alleen iemand uit het team.
Bas en Quintijn gaan het tot in detail uitzoeken voor ons en wij hoeven ons nergens zorgen om te maken. Rustig achterover hangen dus, of toch nog even de site bezoeken volgende week?
Met het team hebben we ook wat moois mogen doen. Maar liefst 210 wijnpakketten inclusief kaasje, nootje, persoonlijke boodschap mochten wij gisteren in elkaar zetten (dit alles voor de collegae van Aart en Bas). Een geoliede machine en bij pakket 209 hadden we helemaal door hoe het moest. Die laatste hadden we met vijf minuten in elkaar.
De schoonvader van Bas (Beert board) had na afloop een heerlijke hamburger buiten op het vuur liggen en zo sloten wij de avond weltevreden af. Weer een mooie donatie voor het Prinses Maxima Centrum.

Wij trainen nog acht weken vanaf vandaag. Wij kijken allemaal uit naar die negende week. De stapelweek. Eten, eten en nog eens eten. De hele week je lijf gek maken door niet te bewegen en zo hopelijk startklaar te zijn op 14 september. Fysiek en mentaal moet het allemaal gebalanceerd zijn en daar gaan wij deze komende weken nog hard aan werken.

Een groet mede namens de overige strijders,

Max