Lopen voor hoop: missie geslaagd!

Afgelopen zaterdag was het zover, de 40km loop die ik ongetraind aan zou gaan, en die je binnen 10 uur uit moet lopen. Uiteraard geheel in stijl met een trui voorzien van het PMC logo en de QR code! 

Om 10 uur in de ochtend werd het startsein gegeven en starte ik onder aanmoediging van man en kids. Om eerlijk te zijn begon de loop niet heel soepel. Sinds vrijdag voelde ik mij niet lekker, waarschijnlijk een virusje van de kids die al een paar dagen ziek waren, maar met 2 paracetamol op moest (en zou) het lukken. De eerste paar kilometers was lastig lopen omdat de groep die meeliep groot was (2.638 deelnemers) en we daardoor wat dicht op elkaar liepen. Voordeel was  dat ik zo de weg niet kwijt kon raken ;). 

Na een tijdje ontstond er wat meer ruimte en kon ik meer mijn eigen tempo aanhouden. Dat lag in het begin rond de 4km per uur, niet mijn normale tempo maar de misselijkheid maakte dat ik mij wat moest inhouden. De eerste 10km werd ik al aangemoedigd door mijn ouders en man met twee kids dat deed erg goed. Alhoewel in dat eerste stuk echt wel een aantal keer de gedachte opkwam om te stoppen en toe te geven aan alle negatieve gedachtes in mijn hoofd was de motivatie om de mars uit te lopen groter. Het eerste deel loop je vooral op relatief rustige stukken. Mijn gedachten gingen alle kanten op, maar het alleen lopen was heel fijn op dat moment. Stoppen op de rustpunten deed ik eigenlijk niet omdat mijn tempo al wat lager lag en ik het anders niet zou halen voor mijn gevoel. 

Door mijn QR codes had ik regelmatig aanspraak van andere lopers. Je hoort dan ook de verhalen van andere mensen, en beseft dan iedere keer opnieuw dat ieder z'n eigen verhaal en rugzak heeft. Heel leuk was dat ik een mevrouw waar ik een stukje mee opliep later weer tegen kwam. Ze had zichzelf voorgenomen dat als ze mij weer zou tegenkomen het aantal km's in geld zou doneren wat we dan gelopen hadden. En dat deed ze ook! 

Rond de 18km werd ik weer aangemoedigd door een lieve vriendin, haar ouders en kindjes en door mijn man met de oudste en jongste telg. Met wat appelsap voelde ik me wat beter en liep ik door. Het behalen van de twintig kilometer gaf een extra motivatie en maakte dat mijn tempo omhoog ging. Ook de paracetamol (ondertussen nog wat geslikt ;)) deed zijn werk en met een muziekje op ging het toen eigenlijk wel redelijk. Het leuke is dat je richting de latere kilometers wat meer door dorpen heen loopt waar mensen van alle leeftijden veel moeite doen om je aan te moedigen of te verzorgen met wat kleins te eten en te drinken. Rond de 25 kilometer stonden beste vrienden met de kids langs de kant, met een kan thee! En dat laatste deed zo goed! Met die motivatie en de wetenschap dat het nog maar 15km was voelde het als een minder grote opgave. Vanaf Dieteren kreeg ik gezelschap bij het lopen en liep pap een kilometer of 12 met mij mee. Ik merkte dat dit heel goed deed en dat ik daardoor ook echt een ander tempo had. Heel fijn om dit samen te kunnen delen. 

Eenmaal in Sittard (ja... nog maar 3/4) kilometer te gaan stond er weer een lieve vriendin klaar die een stuk meeliep, mijn moeder die meeliep en mijn oudste zoon die de laatste kilometer mee wilde lopen. De laatste tien kilometer had ik wat blaren gelopen maar met de mix van alle paracetamols en ibuprofen voelde ik die haast niet. Vast niet de beste medicijnen coctail om mee te lopen, maar alles voor het goede doel haha. 

Om 18:19 kwam ik binnen lopen! Een betere tijd dan in het begin gedacht maar het laatste stuk ging - waarschijnlijk door de combi van alles - echt een stuk soepeler. Na het binnenhalen van het speldje en het ontvangst nemen van chocolade en bloemen liep ik tevreden naar de auto om thuis een warme douche te nemen. Helaas kwam er thuis achter dat mijn horloge maar 39km geregistreerd had, waarschijnlijk heb ik een aantal keer de binnenbocht genomen :) dus die kilometer moet ik op een ander moment goed maken. 

Ik verbaas mij er iedere keer over wat je kan bereiken. Ik dacht in de ochtend echt dat ik die 40km niet zou halen, met hoe ik mij voelde en de traagheid die ik had heb ik een aantal keer willen opgeven. Maar de overtuiging en de wil om het wel te halen was vele malen groter. Het weer en het zonnetje waren overigens ook perfect, en alle steun, motivatie, appjes, "meelopers", appelsapjes, eitjes en thee die ik onderweg kreeg hebben geholpen in het realiseren van dit persoonlijke doel. Het financiele doel ging ook goed, onderweg nog twee super lieve donaties opgehaald en van te voren al veel mogen ontvangen. 

Heel veel dank aan iedereen die op zijn eigen manier heeft bijgedragen aan deze overwinning!

ps; omdat ik het financiële doel open laat staan tot mijn verjaardag blijf ik kilometers verzamelen! Wellicht kan ik de 40 wel verdubbelen, niet aaneengesloten maar steeds kleine stapjes. Want ook dan kom je ver!